پایگاه تحلیلی خبری شعار سال

انقلاب فرهنگی یک پیروزی سیاسی کوتاه‌مدت برای مائو محسوب می‌شد، اما شکستی بلندمدت برای چین و ویرانگر بود. وسواس مائو برای تثبیت جایگاه خود در تاریخ، او را به ازبین‌بردن هرگونه تهدید احتمالی برای قدرت خود و تحمیل بهای سنگینی برای چین سوق داد. تکیه مائو به گروهی از دانش‌آموزان دبیرستانی و دانشجویان دانشگاهی برای اجرای انقلاب فرهنگی، یکی از فاجعه‌بارترین اشتباهات او بود. جوانانی که سرمست از قدرت بودند، از کارزار انقلاب فرهنگی برای کسب اطمینان برای دستیابی به جاه‌طلبی‌های خودخواهانه‌شان استفاده کردند. آزار و اذیت‌های صورت‌گرفته از طرف آن‌ها موجب ایجاد خلاء در بوروکراسی کشور و توقف کار بسیاری از بخش‌های دولت شده بود. مائو که توده‌گرا بود، احساس می‌کرد توده‌ها می‌توانند هر مشکلی چه اقتصادی، چه سیاسی و چه اجتماعی را صرفا با دردست‌داشتن قدرت حل کنند. این باور، اما صرفا به هرج‌و‌مرج، ویرانی، آشفتگی و پاکسازی سرمایه‌داران و مدیران صنعتی انجامید. وقتی این گروه‌ها حذف شدند، مائوئیست‌ها برای اداره نظام سیاسی باقی ماندند، اما دهقانان و دانشجویان و دانش‌آموزان توانایی اداره کشور را نداشتند. بسیاری از مردم چین فقط برای انجام یک کار مانند کشاورزی یا کار در کارخانه‌ها آموزش دیده بودند. آن‌ها هیچ مهارت مدیریتی یا فنی برای حفظ تولید نداشتند و کارخانه‌ها بدون مدیران آموزش‌دیده مناسب، قادر به فعالیت نبودند. مائو باور داشت تکنوکرات‌ها (فن‌سالاران) و روشنفکران فاسد هستند و برای براندازی نظام سیاسی نقشه می‌کشند. این ذهنیت موجب شد او درصدد جایگزین آن‌ها با افرادی وفادار برآید.

با وقوع انقلاب فرهنگی در چین، هرج و مرج و سرکوب به اوج رسید و نیاز به اصلاحات و گشایشف احساس شد.

محمد فاضلی، عضو هیئت علمی دانشگاه شهید بهشتی در یادداشتی به نقد این انگاره که کتابخوانی در یک جامعه به توسعه آن می‌انجامد، پرداخته است.

از ابتدای جنبش جلیقه‌زردها بسیاری از روشنفکران فرانسوی و غیر آن در تحلیل این جنبش مقالاتی نوشتند و مصاحبه‌هایی کردند. بخش عمده این مقالات در صفحه اندیشه «شرق» ترجمه و منتشر شد، یادداشت‌ها و تحلیل‌هایی از اریک آزان، انزو تراورسو، فلیکس بنجو اوانژه-اپه، سدریک دوران، اسلاوی ژیژک، فردریک لوردون، دیوید گریبر، سوفی ونیش، و آنتونیو نگری. در این میان موضع‌گیری انتقادی ژیژک نسبت به جلیقه‌زردها متمایز از سایر تحلیل‌ها بود. آلن بدیو نیز در ماه‌های اولیه این جنبش برخلاف انتظار ساکت بود، سکوتی که دال بر موضع منفی او نسبت به این جنبش بود.

در این مطلب به زنان بزرگی اشاره خواهیم کرد که شخصیت‌های مهمی در دوران زندگی خود بوده‌اند و بشریت هرگز آن‌ها را فراموش نمی‌کند.

آلن بدیو، فیلسوف سرشناس، در مورد جدیدترین کتابش «پتروگراد، شانگهای: دو انقلاب قرن بیستم» (انتشارات لا‌فابریک، 2018) صحبت می‌کند، کتابی که شامل تأملاتش بر ناکامی‌های انقلاب اکتبر 1917 روسیه و انقلاب فرهنگی چین است. بدیو که همواره خلاف جریان آب شنا می‌کند از میراث انقلابی مائوئیسم دفاعی جنجالی می‌کند و از آینده نظریه مارکسیستی سخن می‌گوید.

برگزاری راهپیمایی در عرصه سیاسی جهان تاریخچه مفصلی دارد و راهپیمایی‌های زیادی هم تاکنون در کشورهای مختلف دنیا شکل گرفته است؛ راهپیمایی کارگران در انقلاب فرانسه، راهپیمایی مائو در انقلاب فرهنگی چین و راهپیمایی‌های مختلفی که در طول تاریخ رخ داده از این دست مواردی هستند که البته تنها برای یکبار اتفاق افتاده است. اما در این میان هستند راهپیمایی‏‌هایی که بطور سالانه برگزار می‌شوند؛ راهپیمایی 22 بهمن ماه در ایران که به مناسبت پیروزی انقلاب اسلامی برگزار می‌شود و راهپیمایی اربعین که با فرارسیدن چهلمین روز از شهادت امام حسین (ع) و بطور سالیانه انجام می‌شود، از آن راهپیمایی‎هایی است که در صورت تکرار و رشد و حفظ آن با معیارهای اصلی به عنوان یک پدیده جهانی مطرح خواهد شد و ماندگار خواهد ماند.

در جهان امروز با افزایش مدام فقر و نابرابری‌های اجتماعی، فجایعی مثل جنگ‌های فرقه‌ای در خاورمیانه و آفریقا، عقب‌ماندگی جوامع تحت استبداد که معلول سال‌ها سیاست‌های غربی است و بحران زیست‌محیطی روبه‌روییم که دیگر کسی منکر آن نمی‌شود. بااین‌حال، صحبت از نیاز و امکان تغییر ریشه‌ای در چشم اربابان و منتفعان این وضعیت گناهی نابخشودنی به حساب می‌آید. صحبت از تغییر معمولا با سیل استدلال‌هایی روبه‌رو می‌شود از آن دست که در جامعه دهه50 آمریکا رایج بود و هر چیز به‌جز دموکراسی‌های موجود را به رژیم‌های خونریز و استبدادهای نفرت‌انگیز تعبیر می‌کرد.

امروزه در مالزی، به نظر می‌رسد که نظرات اقتصادی‌ مردم نشأت گرفته از تمایلات سیاسی‌شان است. شخصاً با انبوهی از این نظریات «غیرعلمی» روبه‌رو شده‌ام؛ بویژه در شبکه‌های اجتماعی که نظریات انعکاس‌ یافته در آن، صرفاً از روی ملاحظات سیاسی است و گاهی بسختی می‌توان منطقی را در آنها جُست و بدتر آنکه معمولاً صدای اعتراض کسانی به گوش می‌رسد که هیچ دانشی درباره اقتصاد ندارند و فاقد هرگونه مطالعه‌ای درباره موضوع مورد بحث هستند.